Gorączka chikungunya jest tropikalną chorobą arbowirusową występującą głównie w południowej Azji i wschodniej Afryce. Wirus chikungunya spowodował w 2005 r. masowe zachorowania na wyspach Oceanu Indyjskiego oraz w zachodnich nadbrzeżnych rejonach Indii i w Malezji. Między 1995 a 2009 r. odnotowano ok. 100 przypadków tej choroby w Stanach Zjednoczonych (u osób powracających z podróży). Pierwszy przypadek gorączki chikungunya w Europie stwierdzono w okolicach Rimini w 2007 r., co stało się powodem zwrócenia przez Europejczyków większej uwagi na tę chorobę. Łatwość rozprzestrzeniania się gorączki chikungunya i możliwość wywołania epidemii wynika m.in. z faktu, iż jest ona przenoszona przez komary z rodzaju Aedes. Choroba objawia się wysoką gorączką, trwającą kilka dni, plamistą lub wybro­czynową wysypką na skórze tułowia i kończyn, przewlekłym bólem lub zapaleniem stawów kolanowych, skokowych oraz drobnych stawów kończyn, bólem mięśni i zapaleniem pochewek ścięgnistych. U 12% chorych zapalenie stawów może trwać 3–5 lat (tab. I, II). Infekcja wirusem chikungunya jest chorobą samo­ograniczającą się, aczkolwiek rzadko może się objawiać klinicznie w postaci poważnych, zagrażających życiu powikłań, m.in. neurologicznych, gastrologicznych (piorunujące zapalenie wątroby) czy powikłań krwotocznych (zwłaszcza u dzieci). W gorączce chikungunya nie ma swoistego leczenia przeciwwirusowego ani szczepionki. Leczenie jest objawowe. Jedyną znaną metodą zapobiegawczą jest unikanie narażenia na ukłucia przez komary (moskitiery, repelenty).