Zasadniczym problemem w serodiagnostyce autoprzeciwciał są sytuacje, w których przy wysoko dodatnich mianach ANA nie można ustalić swoistości autoprzeciwciał lub, co gorsza, typ „świecenia” ANA częściowo lub kompletnie nie zgadza się ze swoistościami oznaczonymi testami w tych surowicach. Tego typu rozbieżności dotyczą ok. 5–10% surowic.
Wyjaśnienie tego typu sytuacji jest celem niniejszej pracy.
Porównano 4 metody oznaczania przeciwciał anty-dsDNA, uzyskując zaledwie ok. 45% zgodności jakościowej. Analiza „wrażliwości” porównywanych testów ELISA, a także testu ANA-IIF-Hep-2, wykonana testem neutralizacji preparatami dsDNA, ssDNA i RNA, wykazała obniżenie poziomów przeciwciał anty-dsDNA oznaczanych w tych testach do wartości ujemnych. Miareczkowanie dawek anty-genów użytych do neutralizacji nie wykazało różnic w dawce niezbędnej do neutralizacji dla dsDNA i ssDNA i tylko neutralizujące dawki RNA były o rząd wielkości wyższe. Ten niespodziewany wynik spowodował konieczność sprawdzenia swoistości oraz awidności przeciwciał eluowanych metodą affinity. Niezależnie od antygenu, z którego eluowano przeciwciała, wykazywały one reaktywność z pozostałymi antygenami, np. przeciwciała eluowane z NC (związanej z ssDNA) reagowały także z dsDNA i kardiolipiną i były to przeciwciała o niskim indeksie awidności.
Podsumowując, należy stwierdzić, że struktura i stabilność dsDNA (skutkująca obecnością fragmentów jednoniciowych) wyklucza prostą możliwość ustalenia swoistości poszczególnych pól przeciwciał anty-DNA i konieczne jest przy oznaczaniu poziomów przeciwciał dla dsDNA oznaczenie ich powinowactwa/awidności. Rozstrzygnięcie mogłyby przynieść planowane badania na syntetycznych analogach DNA, np. polinukleozydach.