Za czasów Hipokratesa w Egipcie i Grecji choroby reumatyczne leczono wyciągami z kory wierzby. Sam Hipokrates zalecał picie absyntu. Przyjął też wcześniejszy pogląd, że wszelkie choroby powstają w wyniku zaburzeń przepływu 4 głównych płynów ustrojowych: krwi, flegmy, żółtej żółci i czarnej żółci. Po raz pierwszy termin „reumatyzm” pojawia się w tytule książki napisanej na przełomie XVI i XVII w. przez Guliaume’a de Baillou: Libre de rheumatismo et pleuritide. Nawiązał on do starożytnych poglądów o zaburzeniach przepływu płynów (gr. rheuma – prąd, płynięcie). Podobnie jak liczni współcześnie żyjący laicy traktował tym samym wszystkie choroby reumatyczne jako jedną jednostkę chorobową. Dwaj angielscy lekarze: William Heberden (w XVII w.) i Alfred Barring Garrod (w XIX w.) mają wielkie zasługi w lepszym zrozumieniu przyczyn bólu w układzie ruchu. Współczesna farmakoterapia chorób reumatycznych rozpoczęła się od syntezy kwasu acetylosalicylowego w 1899 r. przez Feliksa Hoffmanna. Przełom dokonał się na skutek wprowadzenia do leczenia glikokortykosteroidów (Kendall, Reichstein i Hench – Nagroda Nobla w 1950 r.). Powszechne zastosowanie metod rehabilitacyjnych, operacyjnych, nowych niesteroidowych leków przeciwzapalnych i metotreksatu poprawiło losy chorych. Za ostatni sukces w terapii należy uznać wprowadzenie leczenia biologicznego.