Sarkoidoza jest uogólnioną chorobą o nieznanej etiologii, którą charakteryzuje tworzenie się nieserowaciejących ziarniniaków w obrębie wielu narządów. Najczęściej w przebiegu procesu zapalnego dochodzi do zajęcia płuc (prawie 90% przypadków). Inne narządy, takie jak węzły limfatyczne, wątroba, skóra i oczy, mogą być także objęte sarkoidozą. Postać ostra, nazywana inaczej zespołem Löfgrena, stanowi 5% przypadków sarkoidozy. Charakteryzuje się zajęciem węzłów chłonnych wnękowych, rumieniem guzowatym i zapaleniem stawów. Najczęstszymi objawami sarkoidozy są osłabienie, kaszel, zaburzenia oddychania oraz ból w klatce piersiowej. U prawie 92% pacjentów stwierdza się zmiany w badaniach radiologicznych płuc, na podstawie których można określić stopień sarkoidozy. Leczenie sarkoidozy jest trudne i zależy od przebiegu choroby. Powszechnie stosowane są glikokortykosteroidy, zwłaszcza w sarkoidozie oczu, układu nerwowego, serca, wysokiej hiperkalcemii oraz w II i III stadium choroby. Ostatnio inne leki, takie jak metotreksat, cyklosporyna, hydroksychlorochina, chinolony, są przedmiotem wielu badań klinicznych. Rokowanie w sarkoidozie zależy od stopnia choroby. Najlepiej rokuje postać ostra oraz I stopień choroby.