Celem pracy było porównanie skuteczności dwóch różnych procedur fizjoterapeutycznych z zastosowaniem impulsowego pola magnetycznego (M) oraz terapii łączonej, obejmującej biostymulację laserową i użycie impulsowego pola magnetycznego (L+M) w leczeniu chorych z zespołem cieśni nadgarstka (ZCN). Badaniami objęto 40 pacjentów z rozpoznaniem idiopatycznego ZCN, u których przeprowadzono ocenę kliniczną, obejmującą stopień nasilenia bólu wg skali VAS, testy funkcjonalne, obecność parestezji i bólu, w następujących etapach: przed leczeniem, po pierwszej serii, po dwutygodniowej przerwie między seriami, po drugiej serii oraz po 6 miesiącach od zakończenia leczenia. Obie serie zabiegów były przeprowadzane codziennie w dni powszednie przez 10 dni. Wszyscy pacjenci zostali zakwalifikowani do dwóch grup: grupy I (20 pacjentów, 33 nadgarstki) – leczonej M, i grupy II (20 pacjentów, 34 nadgarstki) – leczonej L+M. W obu grupach po pierwszej i drugiej serii leczenia obserwowano zmniejszenie stopnia nasilenia bólu, liczby pacjentów zgłaszających ból dzienny i nocny oraz wykazujących dodatnie testy funkcjonalne. Sześć miesięcy po zakończeniu terapii obserwowano w grupie II znamienną statystycznie poprawę w zakresie zmniejszenia liczby chorych zgłaszających subiektywne dolegliwości i występowanie dodatnich testów funkcjonalnych. Wyniki potwierdzają, że obie procedury terapeutyczne powinny być stosowane w przynajmniej dwóch seriach, natomiast największą skuteczność obserwowano zaraz po drugiej serii. Efekt terapeutyczny utrzymywał się przez 6 miesięcy po zakończeniu leczenia. Wykazano, że terapia łączona (L+M) jest skuteczniejsza niż leczenie z zastosowaniem pola magnetycznego.