W pracy dokonano retrospektywnej analizy wyników badań na obecność przeciwciał dla Salmonella enteritidis i Salmonella typhimurium w ok. 2500 surowic pacjentów hospitalizowanych i konsultowanych w Instytucie Reumatologii w Warszawie, przeprowadzonych w latach 2004–2006. Zastosowano bardzo czułą metodę ELISA. Antygen stanowił firmowy lipopolisacharyd (LPS) ww. gatunków Salmonella, najczęściej występujących w populacji krajowej, a zatem diagnozowanych jako czynnik etiologiczny niesklasyfikowanych zapaleń stawów. Oceniano również przydatność serodiagnostyczną tych badań w aspekcie reakcji krzyżowych z innymi drobnoustrojami (Yersinia enterocolitica O3, Borrelia burgdorferi i Chlamydia trachomatis), będącymi najczęściej punktem zainteresowania (oprócz Ch. trachomatis) lekarzy z Kliniki Reumatologii Wieku Rozwojowego (ok. 50% badań dzieci i młodzieży). Odsetki uzyskanych dodatnich wyników na obecność przeciwciał dla S. enteritidis i S. typhimurium, niezależnie od klas immunoglobulin, nie różniły się znacznie od wykrywanych w surowicach zdrowej populacji, co sugerowało, iż rezultaty te mogły być brane pod uwagę jedynie w poszczególnych diagnozowanych przypadkach na podstawie rzetelnego wywiadu lekarskiego i wnikliwej analizy klinicznej. Retrospektywna analiza poziomów i klas przeciwciał wykazała wyraźne różnice między dwoma gatunkami Salmonella (S. enteritidis – przewaga przeciwciał klasy IgG, S. typhimurium – przewaga przeciwciał klas IgM i IgA). Bardzo wysoka procentowo (ok. 43%) krzyżowa reaktywność przeciwciał zarówno dla obu badanych gatunków Salmonella, jak i Y. enterocolitica O3 oraz odległych taksonomicznie Borrelia i Ch. trachomatis częściowo może być tłumaczona podobieństwem antygenowym ściany komórkowej, ale także ewentualnym nadkażeniem lub infekcją bezobjawową z powikłaniami stawowymi. Sugeruje to konieczność potwierdzenia obecności przeciwciał swoistymi metodami (Western-Blot, metoda zahamowania ELISA).