Badanie histopatologiczne jest jedną z ważniejszych metod diagnostycznych w rozpoznawaniu układowych chorób tkanki łącznej. W jej interpretacji napotykamy duże trudności, zwłaszcza we wczes­­nym okresie zmian. W tej grupie chorób niezwykle istotna jest wczesna i właściwa diagnoza. Niestety, dopiero wraz z postępem choroby pojawiają się objawy, które pozwalają na ustalenie ostatecznego rozpoznania. W konsekwencji trudności diagnostycznych właściwe leczenie często zostaje zbyt późno wdrożone, dlatego poszukuje się innych, nowych metod diagnostycznych. Jedną z nich może być badanie widm fluorescencji z pobranych wycinków tkanek, które są używane do badania histopatologicznego. Zjawisko fluorescencji zostało opisane dokładnie przez fizyków w pierwszej połowie XX w. W ostatnich latach spektroskopia fluorescencyjna znalazła liczne zastosowania w medycynie, np. przy sekwencjonowaniu DNA, badaniu choroby Alzheimera czy procesów wewnątrzkomórkowych. W reumatologii, poza immunofluorescencją, rzadko są wykonywane badania z wykorzystaniem tej właś­nie metody. Z tego względu autorzy niniejszej pracy po­sta­nowili przedstawić zarys podstaw fluorescencji, jej zastosowanie w medycynie, ze szczególnym uwzględnieniem możliwości zastosowania w diagnostyce układowych chorób tkanki łącznej. Okazuje się, że różnice, jakie można zaobserwować w widmach fluorescencji, podobnie jak w przypadku chorób nowotworowych, mogą ułatwić rozpoznanie chorób reumatycznych. W przyszłości być może stanie się ono kolejną metodą diagnostyczną, która umożliwi szybsze rozpoznawanie chorób i wprowadzenie właściwego leczenia we wczesnej ich fazie.