Cel pracy: Celem pracy było określenie częstości występowania zapalnych i niezapalnych chorób układu ruchu u dzieci kierowanych do reumatologa, w zależności od wieku, płci i miejsca zamieszkania oraz ustalenie rozpoznania u dzieci bez dolegliwości w układzie ruchu, a mających nieprawidłowości w badaniach dodatkowych, które świadczyłyby o procesie chorobowym w tkance łącznej. Metoda: Analizie retrospektywnej poddano dokumentację medyczną 928 dzieci kierowanych do Poradni Reumatologicznej w Kielcach w latach 1999–2003. Wyniki: Wśród skierowanych dzieci u 352 (37,9%) rozpoznano zapalne choroby układu ruchu (w tym u 85 dzieci młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów – MIZS, u 85 dzieci układowe zapalne choroby tkanki łącznej – UChTŁ), u pozostałych inne rodzaje zapaleń stawów. U 297 (32%) – niezapalne choroby układu ruchu (wśród nich u 144 – 15,5% rozpoznano schorzenia ortopedyczne, pozostałe to wady rozwojowe, wady postawy, bóle kręgosłupa). U 32 (3,4%) rozpoznano inne przyczyny bólu w układzie ruchu. U 177 (19%) rozpoznano inne choroby (alergizacja paciorkowcowa, alergie itp.), a 54 (5,8%) pozostało bez rozpoznania. Dzieci bez dolegliwości w układzie ruchu najczęściej kierowano z powodu podwyższonego miana antystreptolizyn O. Zapadalność na MIZS wynosiła średnio rocznie 6,04/100 tys. dzieci, na toczeń – 0,32, zapalenie skórno-mięśniowe – 0,25, twardzinę – 0,19, zapalenie naczyń – 1,03, niezróżnicowaną chorobę tkanki łącznej – 0,06, mieszaną chorobę tkanki łącznej – 0,25. Wnioski: Postępowanie diagnostyczne i dalsza opieka nad dziećmi chorymi na przewlekłe choroby reumatyczne powinny być prowadzone we współpracy ze specjalistami w innych dziedzinach (ortopedia, rehabilitacja, okulistyka). Przeprowadzone badania mogą być podstawą do planowania i realizacji kompleksowej opieki nad dziećmi z chorobami reumatycznymi.