Zapalenie skórno-mięśniowe (dermatomyositis – DM) to przewlekła, idiopatyczna miopatia zapalna przebiegająca ze zmianami skórnymi. Do charakterystycznych objawów choroby należą osłabienie siły mięśniowej obręczy barkowej i/lub biodrowej oraz występowanie typowych zmian skórnych. Leczeniem pierwszego rzutu u pacjentów z DM jest zastosowanie glikokortykosteroidów. Przy braku efektów leczenia, a szczególnie w przypadku zajęcia narządów wewnętrznych, stosuje się leczenie immunosupresyjne, podaje immunoglobuliny lub leki biologiczne.
W pracy opisano przypadek 32-letniego pacjenta z rabdomiolizą (CPK 55 007 j./l) w przebiegu DM. Poza typowymi zmianami skórnymi dla DM u chorego stwierdzono gwałtownie przebiegające, ciężkie uszkodzenie mięśni z mialgią, osłabieniem siły mięśniowej karku, obręczy barkowej i biodrowej. W badaniu fizykalnym szczególną uwagę zwróciło znaczne powiększenie obwodu szyi, twarde, bolesne, napięte mięśnie szkieletowe z charakterystycznym dla miopatii zapalnej obrazem ultrasonograficznym. U pacjenta szybko rozpoczęto leczenie pulsacyjne metyloprednizolonem. Uzyskano poprawę stanu ogólnego, powrót siły mięśniowej, biochemicznie zmniejszenie stanu zapalnego i normalizowanie się aktywności enzymów mięśniowych oraz wycofywanie się ultrasonograficznych cech uszkodzenia mięśni szkieletowych (tab. I oraz ryc. 1 i 2).