Wapnica tkanek miękkich zdarza się w uszkodzonych lub nieukrwionych tkankach przy normalnym metabolizmie wapniowo-fosforanowym. Jest często obserwowana w tkance podskórnej w układowych chorobach tkanki łącznej, szczególnie w toczniu rumieniowatym układowym, twardzinie układowej i zapaleniu skórno-mięśniowym. Może obejmować określone lokalizacje lub być rozsiana. W pracy omówiono patogenezę, obraz kliniczny i leczenie wapnicy w przebiegu chorób reumatycznych. Zwapnienia mogą wtórnie prowadzić do atrofii mięśni, przykurczów i owrzodzeń skóry, bywają także powikłane powtarzającymi się epizodami miejscowych zapaleń i zakażeń. W leczeniu wykorzystuje się warfarynę, kolchicynę, probenecyd, bisfosfoniany, diltiazem, minocyklinę, a także tlenek glinu, salicylany. Stosuje się również usunięcie chirurgiczne i terapię laserową, jednak żadne ww. postępowanie terapeutyczne nie zapobiega ani nie zmniejsza procesu zwapnień w obrębie tkanek.