Powikłania neuropsychiatryczne w układowych chorobach tkanki łącznej są w centrum zainteresowania neurologów i reumatologów. Opisywane są coraz częściej, wraz z rozszerzeniem diagnostyki neurologicznej o badania neuroobrazowe i o profil immunologiczny w badaniach serologicznych i płynu mózgowo-rdze-niowego. Powikłania neuropsychiatryczne występują z różną częstością, od 30 do 80%, wynikają z zajęcia mózgu, pnia mózgu, móżdżku, rdzenia kręgowego oraz obwodowego układu nerwowego. Powikłania neuropsychiatryczne można podzielić na pierwotne, wynikające z podstawowej choroby, i wtórne, które są objawami niepożądanymi stosowanego leczenia, zaburzeń metabolicznych i nakładających się infekcji. Objawy pochodzące z ośrodkowego układu nerwowego mogą być wynikiem rozlanego lub ogniskowego uszkodzenia tkanki nerwowej lub występują jako zaburzenia psychiczne. Diagnostyka neuroobrazowa obejmuje klasyczną tomografię komputerową, tomografię rezonansu magnetycznego oraz badania izotopowe: tomografię emisyjną pojedynczego fotonu, pozytronową emisyjną tomografię komputerową. Godne polecenia są badania ultrasonograficzne, całkowicie nieinwazyjne, łatwe do wielokrotnego powtarzania.