W pracy omówiono autoprzeciwciała pomocnicze, tj. niezaliczone do kryteriów diagnostycznych, ale charakteryzujące się stosunkowo wysoką swoistością (choć niekoniecznie wysoką częstością występowania) dla danej jednostki chorobowej, a ponadto korelujące z określonymi objawami klinicznymi czy aktywnością choroby lub mające znaczenie prognostyczne. Uwzględniono tylko te autoprzeciwciała, dla których są już dostępne testy komercyjne, lub te, których technika oznaczania i metody pozyskiwania antygenów są na tyle proste, że mogą być włączone do diagnostyki rutynowej. Ponieważ na ogół obserwujemy bardzo charakterystyczne profile autoprzeciwciał w każdej z układowych chorób tkanki łącznej, oznaczanie swoistości tych autoprzeciwciał może być użyteczne w praktyce (diagnostyce różnicowej) tych chorób w nierzadkich sytuacjach, gdy nieobecne jest podstawowe autoprzeciwciało markerowe.