Autoimmunizacja to stan permanentnej obecności w surowicach pacjentów autoprzeciwciał i autoreaktywnych limfocytów T, które występują i są zaangażowane w patomechanizmy występujące także w chorobach tkanki łącznej. Poza tym przeciwciała te są uznane za markery ww. jednostek chorobowych. Począwszy od roku 1980 r., klinicyści zajmujący się pracami badawczymi byli zaangażowani w prace, których celem była standaryzacja surowic wzorcowych dla oznaczania przeciwciał przeciwjądrowych. Także w 1980 r. Fundacja Reumatologiczna w USA we współpracy z CDC założyła Komitet ds. Serologii Przeciwciał Przeciwjądrowych. Już w 1982 r. dostępnych było 5 surowic standardowych. W następstwie tej inicjatywy pracę Komitetu ds. Serologii ANA poparły następujące organizacje: ILAR, IUIS i WHO, zaś bank surowic referencyjnych w CDC rozrósł się do 10. Już w pierwszym z warsztatów standaryzacyjnych (Workshop) (1989–1992) uczestniczyły 3 państwa byłego bloku wschodniego (Czechosłowacja, Węgry i Słowenia) i to właśnie przedstawiciele tych państw ustanowili grupę inicjatywną, która w latach 1993–94 utworzyła Central and East European Consensus Workshop for Standarization of Autoantibodies to Intracellular Antigens. Zakład Mikrobiologii i Serologii IR od samego początku aktywnie uczestniczy w pracach tej grupy i w 1995 r. zorganizował w Warszawie II Spotkanie robocze ds. standaryzacji autoprzeciwciał dla antygenów wewnątrzkomórkowych. Zakład Mikrobiologii i Serologii IR, widząc oczywiste korzyści z udziału w pracach EFCS, jest zdecydowany nadal brać w nich udział.