Celem badania, obejmującego 87 chorych na reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) po niepowodzeniu terapii metotreksatem, było określenie długoterminowej skuteczności leflunomidu, a także ustalenie czynników prognostycznych dla prawdopodobieństwa jej uzyskania. Kolejnym celem było określenie czasu utrzymywania się poprawy. Prawdopodobieństwo uzyskania dobrej odpowiedzi terapeutycznej (definiowanej jako zmniejszenie DAS28 >1,2), analizowane metodą „skumulowanego występowania”, wyniosło po 30 mies. 57%, przy czym odpowiedzi uzyskiwano zarówno w pierwszych miesiącach terapii, jak i po 24 mies. leczenia. W analizie jednowariantowej i wielowariantowej wyjściowa leukocytoza >10 × 109/l była związana z większym (p=0,03), a czwarty okres zmian radiologicznych z mniejszym prawdopodobieństwem uzyskania odpowiedzi (p=0,04). U chorych, u których uzyskano dobrą odpowiedź terapeutyczną, prawdopodobieństwo kontynuacji leczenia leflunomidem bez progresji RZS wyniosło po 2 latach 87%. Powyższe obserwacje wskazują na dużą skuteczność terapii leflunomidem u chorych na RZS po niepowodzeniu leczenia metotreksatem. Potwierdzają one celowość długotrwałego leczenia. Pozwalają też na lepszą selekcję kandydatów do tej formy terapii.