Określono stan kliniczny i przeżycie chorych z rozpoznanym w dzieciństwie młodzieńczym idiopatycznym zapaleniem stawów o początku uogólnionym (UMIZS), u których doszło do rozwoju skrobiawicy. Badaniami objęto 27 pacjentów (11 mężczyzn i 16 kobiet) po średnio 17,3 roku od zachorowania na UMIZS. Dane uzyskano z dokumentacji szpitalnej oraz w wyniku oceny stanu wszystkich żyjących chorych w czasie ostatniego kontrolnego badania i analizy posiadanej przez nich dokumentacji. Rozpoznanie kliniczne skrobiawicy, potwierdzone badaniem histopatologicznym, zostało ustalone w okresie od 1,7 roku do 20 lat od początku UMIZS (średnio 5,3 ±4,6 roku). Średni czas trwania obserwacji od rozpoznania skrobiawicy wynosił 11,1 ±7 lat. Nadal żyje 24 z 27 pacjentów (nastąpiły 3 zgony, co stanowi 11,1%). Infekcja była przyczyną zgonu u 2 chorych z gwałtownym pogorszeniem funkcji nerek. U jednego chorego wykonano zabieg chirurgiczny doszczepienia nerki, 3 chorych ma objawy przewlekłej niewydolności nerek, 11 chorych (40,7%) ma wyłącznie zmiany w moczu, 5 z nich otrzymuje nadal cytostatyki i glikokortykosteroidy, a 6 - tylko glikokortykosteroidy. U 2 pacjentów stwierdzono zespół nerczycowy. Jeden chory, będący w remisji UMIZS, ma białkomocz oraz nadciśnienie, drugi - powiększoną wątrobę, a kolejny - nadal otrzymuje Leukeran. U 4 osób (14,8%) stwierdzono remisję (10-20 lat) - chorzy bez objawów skrobiawicy i zapalenia stawów (wyłącznie zmiany zejściowe), z prawidłowymi wynikami badań laboratoryjnych, bez leczenia farmakologicznego. Mimo że skrobiawica nadal jest poważnym powikłaniem UMIZS, rokowanie niepomyślne nie dotyczy wszystkich chorych. Śmiertelność jest niższa od podawanej we wcześniejszym piśmiennictwie.