Cel pracy: Choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego należy do najczęstszych przyczyn niepełnosprawności u osób powyżej 50. roku życia. Przewlekły i postępujący charakter tego schorzenia sprawia, że jest ono przyczyną upośledzenia stanu klinicznego i funkcjonalnego pacjentów. Celem pracy była ocena wpływu postępowania rehabilitacyjnego na stan kliniczny i funkcjonalny osób z chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego mierzona indeksem WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index) i indeksem Lequesne’a.
Materiał i metody: Badaniem objęto 85 pacjentów, przy czym 50 chorych było leczonych zachowawczo (35 kobiet i 15 mężczyzn), a 35 operacyjnie (21 kobiet i 14 mężczyzn). U wszystkich pacjentów zastosowano zabiegi fizjoterapeutyczne z zakresu fizykoterapii (laser punktowy o mocy 100 mW, dawce 8 J, czas trwania zabiegu: 12 minut), kinezyterapii (ćwiczenia czynne w odciążeniu stawu biodrowego i izometryczne obręczy biodrowej), a także masaż klasyczny okolicy stawów krzyżowo-biodrowych. Zabiegi były wykonywane przez 10 dni z przerwą sobotnio-niedzielną. Badanie oceny stanu klinicznego i funkcjonalnego pacjentów było przeprowadzane przy użyciu kwestionariusza WOMAC i indeksu Lequesne’a w czasie pierwszego i ostatniego dnia zabiegowego.
Wyniki: Postępowanie rehabilitacyjne wpłynęło znamiennie na poprawę stanu klinicznego i funkcjonalnego w badanej grupie chorych, przy czym największy efekt uzyskano w grupie pacjentów płci męskiej, leczonych operacyjnie, w której choroba trwała poniżej 10 lat.
Wnioski: Zaproponowane postępowanie rehabilitacyjne znamiennie wpływa na poprawę stanu klinicznego i funkcjonalnego osób z chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego. Czas trwania choroby, płeć żeńska oraz leczenie zachowawcze były czynnikami wpływającymi na efektywność rehabilitacji u pacjentów z tym schorzeniem. Uzyskane wyniki potwierdzają konieczność stosowania postępowania rehabilitacyjnego w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego.