U pacjentów cierpiących na choroby reumatyczne częstość osteoporozy i ryzyko złamań niskoenergetycznych są większe niż w populacji ogólnej. Ubytek masy kostnej jest związany nie tylko z aktywnością procesu zapalnego czy stosowaniem terapii glikokortykosteroidami, ale również ze zmniejszeniem aktywności życiowej chorych. Standardem diagnostycznym osteoporozy u tych chorych jest podwójna absorpcjometria rentgenowska (dual-energy X-ray absorptiometry – DXA). Wobec specyfiki chorób reumatycznych ma ona ograniczenia i dlatego w praktyce klinicznej stosowane są inne metody obrazowania – ultrasonografia ilościowa (quantitative ultrasound – QUS), ilościowa tomografia komputerowa (quantitative computed tomography – QCT), których celem poza przybliżeniem rozpoznania jest ocena ryzyka złamania. Jednak do ustalenia strategii postępowania terapeutycznego potrzebna jest identyfikacja i określenie znaczenia pozaszkieletowych czynników ryzyka złamań w poszczególnych chorobach reumatycznych.