Depresja jest najczęstszym schorzeniem psychicznym występującym u pacjentów tzw. podstawowej opieki zdrowotnej i stwierdza się ją u 12,5% chorych, a w przebiegu schorzeń przewlekłych jest roz­poznawana wielokrotnie częściej. Do rozwoju depresji w przebiegu schorzeń przewlekłych przyczynia się wiele czynników, takich jak: predyspozycje genetyczne, predyspozycje psychiczne, długotrwale utrzymujący się stres oraz zwiększenie stężeń cytokin prozapalnych w ośrodkowym układzie nerwowym. Ośrodkowy układ nerwowy w wyniku działania cytokin prozapalnych aktywuje wiele zmian w układzie neuroendokrynnym i immunologicznym, określanych jako „zachowanie choro­bowe” (sickness behaviour). W reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS) depresja występuje u 13–65% chorych, ale tylko u 25% chorych jest rozpoznana. Tak częste występowanie depresji jest wynikiem utrzymywania się dużego stężenia cytokin prozapalnych w tym schorzeniu, powodującego zaburzenia w zachowaniu. Depresja wpływa negatywnie na przebieg RZS, nasilając objawy somatyczne choroby. Z kolei wyniki leczenia depresji są tym gorsze, im większa jest aktywność RZS, co powoduje zmniejszenie skuteczności leczenia podtrzymującego i zwiększa możliwość wy­stąpienia nawrotów depresji po pierwszym epizodzie. Udowadnia to konieczność jednoczesnego intensywnego leczenia obu chorób i ich wczesnego rozpoznania. Rozpoznanie depresji może nastręczać dużo trudności z powodu nakładania się objawów wy­­stępujących zarówno w depresji, jak i w RZS, takich jak: zmęczenie, brak apetytu, zmniejszenie masy ciała, różnego typu dolegliwości bólowe itp. Nierozpoznana depresja w przebiegu RZS, poza wpływem na nasilenie objawów choroby, zmniejsza skuteczność stosowanej terapii, z uwagi na gorszą współpracę pacjenta i mniejsze zaangażowanie w leczenie. Zwiększa to ryzyko myśli i prób samobójczych oraz skraca czas przeżycia pacjentów chorych na RZS.