Odkrycie zjawiska LE przed 60 laty stało się kamieniem milowym w nowoczesnej immunologii klinicznej – była to pierwsza metoda wykrywania przeciwciał przeciw dsDNA. „Obecność komórek LE” w preparatach wykonywanych in vitro stanowiła przez ok. 30 lat główne „zaburzenie immunologiczne” wśród kryteriów klasyfikacyjnych tocznia rumieniowatego układowego. Obecnie ta „żmudna” metoda badań została zastąpiona przez metodę immunofluorescencji i ELISA. Jednakże stwierdzenie obecności komórek LE powstających in vivo w wysiękach w jamie opłucnej, worku osierdziowym, płynie mózgowo-rdzeniowym, a także w płynie stawowym powinny stanowić nadal „narzędzie” diagnostyczne. Jednocześnie kontynuowane są ostatnio badania dotyczące wpływu przeciwciał przeciwjądrowych przenikających in vivo do jąder komórkowych i z tego punktu widzenia zjawisko LE ponownie może służyć wyjaśnieniu roli autoimmunizacji w patogenezie chorób autoimmunologicznych.