Dokonano analizy 1915 wyników badania surowic na obecność przeciwciał dla Borrelia burgdorferi uzyskanych od chorych hospitalizowanych w Instytucie Reumatologii, konsultowanych w Poliklinikach oraz zlecanych przez inne placówki medyczne i osoby prywatne. Badania były prowadzone w latach 2004-2006.
Zastosowano metodę ELISA zalecaną jako skriningową w wykrywaniu przeciwciał klasy IgG i IgM dla B. burgdorferi, których obecność mogłaby sugerować etiologię infekcyjną niesklasyfikowanego zapalenia stawów.
Stwierdzono zdecydowanie najczęstsze zlecanie badań u dzieci i młodzieży hospitalizowanych w Instytucie Reumatologii (ponad 60%), które nie korelowało proporcjonalnie z wykrywalnością tych przeciwciał (ok. 15%). Najczęściej (u ponad 30% pacjentów) przeciwciała były stwierdzane (niezależnie od klasy Ig) u pacjentów obu wówczas funkcjonujących Poliklinik (Dzieci i Dorosłych) oraz u pacjentów cierpiących na kardiomiopatię rozstrzeniową. W kardiomiopatiach stwierdza się w preparatach wycinków serca chorych pewien rodzaj krętków, które objęto badaniami diagnostycznymi w ramach współpracy naukowej z Zakładem Anatomii Patologicznej Instytutu Reumatologii.
Wykrywane przeciwciała stwierdzano najczęściej jedynie w klasie IgM (66,2%), rzadziej jedynie w klasie IgG (25%) i zaledwie w ok. 9% w obu klasach jednocześnie. Dowodzić to mogło ewentualnie wczesnego etapu infekcji z powikłaniami stawowymi u większości pacjentów ze stwierdzonymi przeciwciałami. Znaczny odsetek surowic (ok. 25%) wykazywał krzyżową reaktywność z innymi badanymi drobnoustrojami, tj. Salmonella enteritidis, Salmonella typhimurium, Yersinia enterocolitica O3 i Chlamydia trachomatis, wskazując na częstą nieprzydatność metody skriningowej, ponieważ dodatnie wyniki bezwzględnie powinny być potwierdzane bardzo swoistą metodą Western-blot. Jednoczesnie współwystępowanie przeciwciał dla innych drobnoustrojów sugeruje nadkażenie lub uprzednią infekcję, zwłaszcza w przypadku odmiennych klas Ig, stwierdzanych dla różnych drobnoustrojów.
Uzyskane wyniki dowodzą, że w każdym przypadku należy interpretować seropozytywność, zawsze uwzględniając stan kliniczny pacjenta, i przeprowadzać diagnostykę różnicową w kierunku innych schorzeń o obrazie klinicznym stwierdzanym w boreliozie.