Złamania w obrębie kręgosłupa są najczęściej występującymi złamaniami u chorych z osteoporozą. Najczęstszą lokalizacją złamań są trzony kręgów odcinka piersiowo-lędźwiowego oraz części piersiowej kręgosłupa. Stosunkowo rzadko występują złamania w obrębie kości krzyżowej. W przypadku stwierdzenia złamań w obrębie kości krzyżowej zasady leczenia są podobne do postępowania w przebiegu złamań kompresyjnych trzonów kręgowych o innej lokalizacji. Współczesne zasady leczenia złamań osteoporotycznych kości krzyżowej, poza leczeniem farmakologicznym zmieniającym proces przebudowy tkanki kostnej, rehabilitacją i stosowaniem gorsetu, zakładają możliwość wykonania przezskórnej plastyki kości krzyżowej za pomocą cementu kostnego, tzn. sakroplastyki.
Zabieg ten poprzez zmniejszenie dolegliwości bólowych pozwala na skrócenie czasu unieruchomienia, który wtórnie nasila proces utraty gęstości tkanki kostnej. Sakroplastykę można wykonać w znieczuleniu miejscowym z analgosedacją, co jest istotną zaletą u osób w podeszłym wieku i z współwystępowaniem innych schorzeń. Najważniejszym przeciwwskazaniem do wykonania zabiegu w obrębie kości krzyżowej jest naruszenie ścian kanału krzyżowego i otworów kości krzyżowej, które zagraża przemieszczeniem cementu. Mimo że sakroplastyka jest relatywnie bezpieczną procedurą, mogą wystąpić powikłania, z których najpoważniejsze to: wyciek cementu do kanału kręgowego, zatorowość płucna lub zatory naczyń mózgowych spowodowane wyciekiem cementu. Po uwzględnieniu przeciwwskazań do wykonywania tego zabiegu sakroplastyka przedstawia się jako przydatna procedura stosowana w leczeniu złamań kości krzyżowej u pacjentów z osteoporozą.