Celem pracy była ocena roli metody FRAX w kwalifikowaniu pacjentów do badania w kierunku osteoporozy przed podjęciem decyzji o leczeniu farmakologicznym i weryfikacja wcześniejszych decyzji w tym zakresie podejmowanych na podstawie metody jakościowej stosowanej w Krajowym Centrum Osteoporozy (KCO). Badania wykonano u 952 pacjentów (825 kobiet i 127 mężczyzn) w wieku 63,5±9,7 roku, dotychczas nieleczonych, skierowanych po raz pierwszy do KCO w celu diagnostyki osteoporozy oraz kwalifikacji do leczenia farmakologicznego. Analizę przeprowadzono przy użyciu metody FRAX z wykorzystaniem klinicznych czynników ryzyka złamania kości, w tym wartości BMI (FRAX-BMI) i oddzielnie za pomocą metody jakościowej stosowanej dotychczas w KCO. Za wskazanie do skierowania na badanie wg metody FRAX-BMI przyjęto dla kobiet >11-procentowe 10-letnie ryzyko złamania głównych kości (RB-10, ryzyko populacyjne), a dla mężczyzn >8-procentowe ryzyko (dolna granica średniego ryzyka). Wartości RB-10 wynosiły dla kobiet 9,1±6,1% (2,3–54%), a dla mężczyzn 5,6±2,5% (2,4–20%). U 246 (25,8%) pacjentów, w tym 231 (28%) kobiet i 15 (11,8%) mężczyzn, stwierdzono wartości RB-10 kwalifikujące do badania. Na podstawie metody jakościowej do badania kwalifikowało się 526 (55,3%) osób, w tym 461 (55,9%) kobiet i 65 (51,2%) mężczyzn. Stwierdzono znaczny odsetek osób kierowanych do specjalistycznego centrum osteoporozy bez wskazań do tego, zarówno przy uwzględnieniu metody jakościowej, jak i – szczególnie – metody FRAX-BMI. Metoda jakościowa może być stosowana alternatywnie z metodą FRAX-BMI u osób z małym i dużym ryzykiem złamania kości. Uzyskane wyniki podkreślają konieczność popularyzacji zasad właściwego postępowania w osteoporozie.