Cel pracy: Grupa pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów (ŁZS, 11 osób) została poddana leczeniu. Od każdego pacjenta pobrano dwie próbki surowicy: przed leczeniem (próbka before) i po zakończeniu leczenia (próbka after). Wykonane badanie miało na celu uzyskanie informacji, czy leczenie pacjentów z ŁZS poprawia galaktozylację N-glikanów w IgG, co zostało uprzednio wykazane dla pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS).
Materiał i metody: Immunoglobulinę G (IgG) izolowano z surowicy pacjentów z ŁZS, przed i po leczeniu, stosując chromatografię powinowactwa na kolumnie białko A-sefaroza. Następnie analizowano w niej zawartość galaktozy, stosując metodę chromatografii gazowej (GC-MS) oraz test ELISA z użyciem dwóch lektyn: Ricinus communis (RCA-I) i Griffonia simplicifolia (GSL-II). Na podstawie wyników testu ELISA dla każdej analizowanej próbki IgG obliczono współczynnik agalaktozylacji (AF).
Wyniki: Uzyskane wyniki dotyczyły zawartości galaktozy w próbkach IgG, obliczenia współczynnika AF oraz oznaczenia dwóch parametrów laboratoryjnych: odczynu Biernackiego (OB) oraz stężenia białka C-reaktywnego (CRP) w surowicy. Na podstawie metod statystycznych wykazano, że średnia różnica (d) wartości współczynnika AF próbek IgG before i after dla pacjentów z ŁZS wyniosła Med_HL = –0.097 (CI95%, –0,49–0,25), co oznacza, że zastosowane leczenie nie wpłynęło na wartość współczynnika AF w tej grupie pacjentów w sposób znamienny statystycznie (p = 0,2936).
Wnioski: Badania wykazały, że w przeciwieństwie do pacjentów z RZS, galaktozylacja IgG u pacjentów z ŁZS, poddanych leczeniu, nie wykazała zmian statystycznie znamiennych.